Çiçekler Açar Bir Gün

Hayalleri kopuktu; yüreği burkuk,
Duyguları mutsuzdu sevgisi soluk,
Ümitleri kırıktı; bakışı donuk,
Sevgiydi onun içindeki boşluk.

Sevmişti nefreti bilmeden,
Gülmüştü mutsuzluğa aldırmadan,
Sevgisiydi onu böylesine güçlü kılan,
Korkuyordu yalnızlıktan ve yalnızlıktan.

Yaşamamıştı çocukluğunu dolu dolu,
Tanımıyordu bilmiyordu mutluluğu,
Bir tomurcuktu hayatın kollarında
Açmamıştı çiçeği gelincik tarlasında.

Deniz olup; dalgalanmıştı içindeki acıları,
Tutmuştu yakasını; yalnızlığın sancıları,
Sönmüştü içindeki mutluluk bacaları,
Sararmıştı; dökülmüştü adeta yaprakları.

Bir gizem saklıydı bakışlarında
Açmıştı ellerini dua ediyordu sabahın şafağında
Korkmuştu ürkmüştü bu yaşam tarzında
Yine de yılmamıştı; bağlanmıştı hayata.

Kararlıydı hayatla yarışmaya,
Günleri, ayları, yılları yaşamaya,
Onunda çiçekleri açacak elbet bir gün,
Bugün dertli olsa da yarın olur mutlu gün.

Hatice NOYAN

(1992)